1/05/09

Manusia Kurang Sempurna Dua


Aku cuba terima dari aspek mana kamu menilai siapa aku. Mungkin dari sudut cara aku berbicara, buat pancaindera kamu penat lelah. Mungkin dari sudut aku bergelak tawa, buat kamu rasa aku baharu terlepas dari kandang Pusat Mental. Mungkin dari sudut aku berpolitik, buat kamu rasa jengkel. Mungkin dari sudut aku menilai sesuatu, buat kamu rasa aku ni bajet bagus. Aku akan cuba terima walau sejauh mana kamu menilai dan menghakimi aku kerana aku bukan orang yang layak untuk menyuruh kamu diam, jangan bersuara.

Lagipun, dihakimi buat kita tahu di mana silap kita. Dan kadang kala membina juga. Jadi, terima kasih.

Aku dahulu pantang dikritik. Dahi ini berkerut, telinga ini panas mendengar patah patah kata, hasutan demi hasutan cuba merajai seluruh jiwa. Mungkin neuron neuron pemberontak aku laju pada masa itu. sampai satu masa orang tua aku malas mengkritik aku. Dan aku rasa lain macam. Perkara yang biasa dilakukan oleh orang tua aku di masa aku dengan khilaf aku, tiada! Masa itu, mungkin rasa gembira, rasa bebas sedikit. Tapi siapa tahu, ku sangka panas sampai ke petang, hujan di tengah hari. Kegembiraan sementara aku rasa.

Tiada apa yang membina aku kerana aku rasa aku yang betul, aku yang sempurna akal fikiran. Aku hanyut dengan kehendak hati.

Aku ni apalah sangat. Asyik berpegang teguh dengan ‘aku lebih arif mengenai diri aku sendiri’. Padahal, sejauh mana kebenarannya aku pun bingung. Mungkin 50% aku tahu, dan baki 50% aku masih lagi memerlukan pandangan orang lain untuk membaiki diri aku ini.

Sekarang ni kalau terima kritikan balik pun, ada neuron2 yang cuba menghasut untuk memberontak. Jadi, kalau boleh diam, aku akan diam. Lepastu mungkin aku akan cuba senyum walau tak semanis lidah semut dekat pengkritik tu. haha! Walau sekelat mana pun, kalau telan tak smestinya ia tak manis. Macam ubat. Lidah rasa pahit, mungkin perut rasa manis. Haha aku pun tak tahu, nanti korang try tanya cik perut eh? :)

Lagipun, kita tak semestinya betul dalam semua aspek kan? Macam orang minta kita makan ubat, tapi kita tak mahu pasal kita rasa kita dah cukup sihat. Tapi pada pandangan orang di sekeliling kita masih belum sihat sepenuhnya. Dan siapa tahu, mungkin mereka lebih arif mengenai diri kita.



sekuacikata, kritik bukan caci maki.